Çocukluğumdan beri öyle herhangi bir konuda çok yetenekli bir çocuk değildim. Hiç yaptığım resimler çok güzel olmadı, org çalarken hiç insanları yaptıkları işleri bıraktırıp kendimi dinletecek yeteneğim yoktu, şarkı söylerken insanlar huşu içinde beni dinlemiyordu, yazdığım komposizyonlar belki iyiydi ama parmak ısırtacak kadar değil. Hayır hiç o kadar iyi olmadım. Derslerde de matematikte özel bir yeteneğim yoktu, tamam sekiz senelik ilköğretim hayatım boyunca çok parlak bir öğrenciydim ama herhangi bir derse özel yeteneğim olduğundan değil. Fen bilimlerinde ilgimi çeken tek şey deneylerdi, Türkçe dersini kolay ve dinlendirici olduğu için seviyordum, Tarih ve Coğrafya bilgilerimde iyiydi ama kusursuz ya da kusursuza yakın bir yeteneğim hiçbir şeyde olmadı.
Yeteneğim yoktu belki ama sanatla ilgili olan her şeyi yapabilme arzum hep vardı. Güzel yapmıyorum diye elimi pek uzatmam bu tarz işlere ama arada bir kendime bir şeyler alıp uğraşıyorum. Mesela liseyi bitirdiğim yaz sürekli yağlı boya tablo yapmak istiyordum. En sonunda gittim kendime küçük boy bir tuval aldım. Eski kırtasiye malzemelerimi karıştırıp fırçaları ve yağlı boyaları ortaya çıkarttım. Ama ufak bir sorun vardı. Çizim konusunda harika bir insan değilimdir ama en azından bir şeyler çizebilirim iyi ya da kötü. Oysa iş boyamaya gelince her şeyi mahvediyorum. Ciddi anlamda. Bu sefer kararlıydım boyayacaktım da ama sonra ne çizeceğime karar veremedim, çizdiklerimi beğenmedim falan derken o tuval boş boş durdu uzun bir süre. Sonra bulduğum bir kağıttan bir deniz kızı kopyası çıkardım ve çizdim. Fena olmamıştı açıkçası. Onu çizdim ama sonra boyamaya korktuğum için çok uzun bir süre bir köşede durdu boş boş.
Bugün normalde Java çalışmayı planlıyordum ama bir baktım tuval kenarda duruyor boyaların olduğu komodin çekmecesi açık kalmış bana masum masum bakıyor. "Hadi Tuğçe yaparsın sen." diyerek kendi kendimi cesaretlendirerek aldım malzemeleri önüme, oturdum yere başladım boyamaya. En başta dedim "Aha battı bütün tuval. Kızım boyama yeteneklerin sıfırın altında işte ne diye batırdın şimdi şunu.". Sonra bir baktım hoşuma gitmeye başladı. Hatta bu mutluluğumu belirtecek bir tweet bile attım.
Aylar yıllardır boyanmayı bekleyen tablomu aldım önüme, şimdilik fena durmuyor.
Sen misin bunu diyen... Evren baktı ki bu kız "Aslında bende yapabilirmişim bunu." diye düşünmeye başladı hemen yamultayım şunu da görsün gününü dedi herhalde. Boyarken en en en yapamadığım yerler insan yüzleridir. O ağız, burun, kaş ve göz öldürseniz Cin Ali' den öteye geçmez bende. Nitekim yine öyle oldu, ne yapsam ne etsem deniz kızının yüzünü bir türlü boyayamadım. Sonuçta isimsiz ve yüzsüz bir deniz kızım olmuş oldu. (Şu biçimsiz resim için upuzun yazı yazmış ya çatlağa bak diyenlere en içten sevgilerimi yolluyorum.)
Hemencecik odamın duvarında yerini aldı eserim. Daha güzelini yapana kadar orada duracak. :)
Evde yağlı boya üzerinde etki edecek bir malzeme olmadığından çizimde kullandığım malzemeler aynen böyle duruyor. Biraz peçeteyle fazla boyalarını sildim ama nafile. Tablo boyama uğruna telefonum, kazağım ve eşofmanım yağlı boyadan nasiplerini aldılar. Hepsini geçtimde kazağıma azıcıkta olsa bulaşan mavi canımı sıktı ne yapıp edip onu oradan çıkarmak lazım.
Biliyorum orada bir yerde benim gibi yeteneksiz ama istekli insanlar var. Canım herkes bir Picasso ne bileyim bir Botticelli ya da bir Da Vinci değil. Alın sizde boyayın. Eğlenceli oluyor en azından. Şahsen ben bundan sonra bu işi daha sık yapmaya karar verdim. Belki gizli kalmış yeteneklerim ortaya çıkmaya karar verir. :)
Çizim yeteneğim kötü demiştim bir kaç örnek göstereyim de ne demek istediğim iyi anlaşılsın. :P
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder