Hayat o kadar garip ki... Bir an yolda kulağınızda kulaklıklar bir yerlere varmak için bir otobüsün içinde gidiyorsunuzdur ve bir an sonrada aslında hiç çıkmaması gereken anda yola çıkan bir traktör otobüsünüzü yan yola sürüklerken hiçbir şey yapamıyorsunuzdur. Otobüs yoldan çıkar, yapım çalışması olan yan yola uçar ve yan yatar, siz hiçbir şey yapamazsınız...
Bugün Çardak'a gitmiştik piknik için. Dönüş yolunda çok değil 3-4 araba önümüzde olan Efe Tur'a ait bir yolcu otobüsü tali yoldan ana yola zamansız çıkan bir traktör yüzünden devrildi. Traktörün ön motor kısmı tümüyle parçalanıp ana kısımdan ayrılmıştı ayrılmasına ama ana kabin kısmı sapasağlam duruyordu, ama koskoca otobüs metrelerce ilerde yapım olduğu için kapalı olan yola doğru sürüklendi ve yan devrildi. Ne desem, nasıl anlatsam bilemiyorum. Otobüsün içinde onlarca insan, sadece bir insanın hatası yüzünden ölümle burun buruna geldiler.
Yol duble yol aslında ama bozuk kısımları onarmak için yapım çalışması olduğu için sadece tek şerit çalışıyor, bu yüzden yolun ortasında kalan traktörün kabini ve motoru yüzünden bütün Çanakkale yönünde giden arabalar durmak zorunda kaldı. Babam yardım etmek için oraya gitti, ablam ambulansı aradı, annem nedensiz bir şekilde kaza yönüne doğru ilerledi. Arabalarından inen onlarca insan -kimisi yardım etmek için kimisi sadece izlemek için- otobüse doğru gidiyordu. Ben hiç yaklaşmadım. Filmlerde bütün iğrenç sahneleri seyrederim ama bir türlü oraya ilerlemek istemedim. İnsanların çığlıklarını yakından duymak istemedim. Ama herkes koşturuyordu, amaç neydi bilmiyorum.
Ambulanslar 20 dakikada anca olay yerine varabildi, hatta Çanakkale'ye daha yakın olduğumuz halde ilk ambulans Lapseki'den geldi. Tam önümüzdeki Metro otobüsünün muavinleri koşarak yardım etmeye gitmişlerdi, o kadar sövmüşlüğüm vardır Metro muavinlerine ama ilk defa ciddi anlamda takdir ettim. Arabalarından su götürdüler yaralılar için, bir tane muavinin beyaz gömleğine kan bulaşmıştı ama ambulanslar gelene kadar oradan ayrılmadılar. Bu sırada trafik karşılıklı yol vermeler sayesinde yavaşça ilerlemeye başlamıştı. İlk ambulansın sesleri duyulurken babam döndü ve bizde yola çıktık. Kazaya iyice yaklaştığımızda bağırışları duydum, çok kötüydü.
Bütün her şeyin dikkatsiz bir insan yüzünden olduğuna inanmak çok güç. Neden insanlar "Tüh, geçermişim ben." demek yerine "Keşke bekleseymişim." durumuna düşüyorlar anlamıyorum ve kesinlikle anlamak istemiyorum. Lütfen trafikte daha fazla duyarlı olalım, çünkü en ufak bir anda bile bir sürü insanın etkileneceği bir şey yapabilirsiniz. Bir kişiyi öldürmüş olmazsınız; o kişinin ailesi, akrabaları, arkadaşları hepsi o olaydan etkilenir. Birazcık daha fazla dikkat... sadece birazcık daha fazla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder